Met de 21 kilometer nog in m’n benen van afgelopen dinsdag, sluit ik vandaag weer een rondje van 18 kilometer af.
Héérlijk dat lopen. Je kop leegmaken en je bewust zijn van je omgeving.
In werkelijkheid kijk ik wel meer naar de grond dan om me heen, maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik niet ineens op m’n klep lig. Een wortel over het hoofd zien of een gat in de grond missen. Het zou niet de eerste keer zijn.
Afgelopen dinsdag had ik er net de kilometers van het Pelgrimspad opzitten, toen Camino-maatje “10” mij vroeg om er samen nog eentje te maken in het weekend. Werkelijk waar. Het zweet stond nog in m’n naad en de schapenwol zat nog tussen m’n tenen.
Maar ik kan je vertellen, tegen zo’n enthousiast figuur zoals zij, daar kan je gewoonweg geen nee tegen zeggen. En voor ik het wist, had ik al “Ja, dat is prima” terug ge-appt.
En nu wandelen we hier dan. In het mooie natuurgebied van de Biesbosch.
De parkeerplaats is vrijwel leeg op deze Koningsdag. Kennelijk zijn wij de enigen die geen kleedje hebben gelegd met rotzooi die Ben liever kwijt dan rijk was.
Wat we wel gaan doen is, op zoek naar Willem.
Nee, nee, nee niet die van Oranje, maar naar de Bever, Willem Bever wel te verstaan.
Mijn “10” heeft zojuist vernomen dat er bevers in dit gebied gevestigd zijn en luistert, kijkt en hoopt er eentje te spotten.
En met haar camera-skills daarbij zou haar het predicaat “fotograaf” niet misstaan.
Ja, die “10” joh, ja die legt alles op de gevoelige plaat vast.
Paadjes, groene bomen, dooie bomen en uitzichten zonder bomen.
Ze struint door de bosjes om de familie gans zo goed mogelijk vast te leggen en vergeet bijna daarbij dat haar enkel nog niet helemaal hersteld is.
Ja, want dat was ook een dingetje. Gaat onze powervrouw 6 weken geleden doorhaar enkel tijdens een weekendje Ardennen. Dit keer ben niet IK de kneus, maar zij. Ik zeg nog net niet gelukkig, maar ik heb stilletjes met haar te doen. Over 3 weken start namelijk onze Camino in het verre zuiden en moeten we topfit zijn.
Die enkel is dus wel een aandachtspuntje. Misschien toch dat iemand daar boven zich om mij heeft bekommerd, nadat 10 een powerwalker bleek te zijn en mij er bijna uitliep.
“10” moest “afgeremd” worden, maar dit was wel erg radicaal.
Maar goed, gelukkig gaat het wat beter en dat moet ook, want de datum voor ons vertrek komt steeds dichterbij. Nog 3 weken, zoals ik zei.
Maar ze is een kanjer. Ze zeikt niet. Is een dieseltje. En loopt bovendien met haar camera continue van voor naar achteren waarbij ze mij doet denken aan die scholieren van de basisschool tijdens de avondvierdaagse.
Die lopen ook altijd de routes rennend én heen en weer achter elkaar aan maken. En die eigenlijk een medaille voor de “10” - hoe toepasselijk– in plaats van 5 kilometer verdienen.
Samen wandelen. Het gaat goed.
We weten wanneer we pauzes (lees: terrasje) moeten houden en we gaan elkaar steeds beter aanvoelen.
En inderdaad nog maar 3 weken.
Onze reis krijgt steeds meer vorm.
De vlucht op de 18e mei is geboekt. Toch nog maar de Camino Inglés gewijzigd in die van Portugues. Route bekeken. Spullen aangeschaft. Herberg gereserveerd. En o, zóveel gelezen over alles wat maar met dé Camino te maken heeft.
Laat het maar zover zijn……
En dan. Ze loopt er gewoon voorbij!
Hét teken van Willem.
Ik roep “10” en wijs haar erop.
Langs het pad staat een boom nog fier rechtop met aan de onderkant duidelijk stukken hout schuin weggebeten.
De boom staat nog maar op een puntje.
Hét bewijs van de aanwezigheid van bevers.
“Nou,” zegt ze, “en daar loop ik nou zo voorbij."
En ja hoor, daar gaat ze weer. Onze fotograaf.
Ik loop door en weet dat behalve de boom, ik ook met m’n rug er weer op staat..
“Die 10”.
Vandaag waren het 18 heerlijke kilometers.
Nog maar 3 weken.
En dan zijn het er ruim 125.
Met die enkel, maar dan wel zonder Willem.
