“Ons Motje” staat in Esbeek en wij dus ook.
We zijn eindelijk weer eens een paar dagen op pad met de campert.
Door veel privéomstandigheden waar ik jullie niet mee lastig ga vallen, lukte dat ons maar niet en ineens hebben we een “gaatje” van 5 dagen.
Dus “Ons Motje” gevuld en de komende dagen vullen we in, in het zoals gezegd 45 kilometer verderop gelegen Esbeek. Je hoeft per slot van rekening niet ver te rijden om er even uit te zijn.
We staan bij camperplaats “Bij d’n Bor”. Net 2 maanden open en wat een fantastische plek.
Netjes, ruime plaatsen met een keurig grasveldje én onze gastvrouw Chantal en haar vee staan ons al op te wachten.
Ja, vee. Want naast het koppel Friezen die wij de komende dagen als buren hebben, horen we ook nog een stel kippen kakelen, een schreeuwende pauw en zien we een kudde schapen vlak naast ons staan. Wat gezellig!
Dat Ben die schapen de volgende vroege ochtenden iets minder leuk gaat vinden, moet hij nog gaan ontdekken……
In de tussentijd is deze Tina Trucker ook weer trots. Schadeloos naar Esbeek gereden én ik heb “Ons Motje” net met twee vingers in m’n neus op plek nummer 8 geparkeerd.
Ja, Bennie had een goeie dag en durfde het weer eens aan om mij links voorin te laten zitten. En omdat Ben het niet doet, geef ik mezelf maar eens eventjes een schouderklopje en stap uit.
We staan koud 10 minuten met onze voeten op Esbeekse grond als….. de telefoon van Ben gaat over.
Jason: “Mama, is haar telefoon vergeten. Die ligt nog hier…..”
Nog voordat ik kan reageren hoor ik Ben al zeggen: “Tja, normaal zit dat ding aan je hand vastgeplakt en had je hem aan het einde van de straat al gemist. Maar nu heb je gereden……”
Het yeah-wat-heb-ik-goed-gereden-momentje ben ik in één klap kwijt, ik voel me meteen weer die ongelooflijke domme trut en de sfeer is gezet.
Maarrrrrr, ik zeg niks, tel tot 20 en denk alleen maar: “Ik hou ook van jou, schat…..”
Het valt nog mee, dat hij niet zegt, dat die telefoon dat gat in m’n hand opvult. Maar dat komt misschien nog wel.
Ons weekje weg begint in ieder geval lekker.
Gelukkig hebben we kinderen die we ooit hun rijbewijs hebben laten halen. En waarvan we altijd zeiden “daar krijgen we zoveel voor terug”.
Ik voel dat dat moment nu is aangebroken.
Met een “als jullie – Mike is toevallig net in Den Bosch – die telefoon nu komen brengen, trakteren wij jullie meteen op een etentje” is dat niet tegen dovenmansoren gezegd.
Met een klein uurtje draaien ze de camperplaats op.
Een 'leuk-om-te-zien-waar-we-staan’ wordt vervangen door een "jullie zijn wel écht de jongsten hé?”
Ik maak hier meteen uit op, dat het gezellige gezinsuitje in de toekomst voor altijd over is. En ik ze nooit meer mee hoef te vragen.
Het enige positieve van deze opmerking is wel, dat ze ons in ieder geval nog niet als oud en versleten zien.
Alhoewel.
Laatst nog.
Kreeg ik voor mijn verjaardag een nieuwe smartwatch, omdat de oude het opgegeven had.
Handig joh, zo'n ding. Kan ik met een zoekfunctie mijn telefoon altijd vinden. Ja, ja, gebeurt mij nog weleens en daardoor voor mij een uitkomst.
Maar denk je nou dat ik weet hoe die nieuwe smartwatch werkt? Kreeg ik hem op een gegeven moment niet eens meer uit.
Tot ik een berichtje kreeg dat ik ook een commando kon geven. Maar alleen in het Engels. Dus ik, “watch out”….. domdomdom…. Ik weet het, ik weet het…. nu dan. Hij was ook té makkelijk.
En ik nog schelden op dat ding, dat die oude smartwatch véél beter was….. En ineens ging dat beetje brein van mij onder die stukjes geblondeerde highlights toch werken. Oh wat stom, het is natuurlijk “Watch off”…. En ja hoor, daar ging toch m’n horloge uit. Hoe moeilijk kan het zijn…..
Een dag later toch maar ingezien dat een spoedcursusje “smartwatch gebruiken” bij schoondochter Femke wel even handig was.
En dan voel ik me misschien niet versleten, maar wel zo’n suffe, ouwe digibeet.
We komen terug van het gezellige etentje met de jongens en nemen afscheid.
Op de camperplaatse is het rustig en iedereen is teruggetrokken in zijn of haar camper. Alhoewel het nog niet zo laat is, zijn de meesten al met de plaatselijke kippen op stok.
Ben en ik niet. Wij pakken nog een afzakkertje of wat. We mogen ons zo nu en dan wel “oud” voelen, gelukkig zijn we op de meeste camperplaatsen nog héél vaak één van de jongsten.
