Laten we eens een dagje Utrecht doen, stelde Ben mij afgelopen week voor.
Ik offer me op en ga gezellig met hem mee.
Hoe mooier kan het ook nog eens zijn, wanneer er bij het ontbijt verschijnt: “NS en bonden bereiken een akkoord. Er wordt niet meer gestaakt.” Komt dat eens effe goed uit. Net nu we hebben besloten om met de trein te gaan, is dat gezeik ook weer over. We treffen het weer.
Met een dalurenkaart kunnen we helaas pas vanaf 10 uur vertrekken, maar dat is lekker rustig en daarom rijden we op ons dooie gemakkie naar station Oost. Dan nog maar één halte naar ’s-Hertogenbosch Centraal om vervolgens van daaruit in één keer met de intercity naar Utrecht te rijden.
Een half uurtje maar en ik zie ons al daar op het eerste terrasje zitten.
Zodra we op station Oost staan, kondigt de speaker met een belletje een bericht aan….
“Tussen ’s-Hertogenbosch en Geldermalsen is er een technisch onderzoek en rijden er op genoemd traject vanaf 10.48 uur pas weer treinen.”
Shit, da’s ons traject. En dat is ook nog eens binnen onze geplande tijd.
We kijken elkaar even aan en geven de NS het voordeel van de twijfel.
Eerst maar eens op ’s-Hertogenbosch Centraal zien te komen en ach, de trein moet nog komen, het is nu pas 10.10 uur en tegen die tijd zien we wel weer verder.
Rond half 11 komen we aan op het Centraal Station.
Tijdens de daluren lekker rustig, adverteerde de NS nog. Rustig, rustig? Het enige dat ik alleen zie, is verderop een vol perron met wachtende mensen. En het enige dat ik hoop, is dat dát perron niet het onze is.
We willen met de roltrap omhoog, maar een groot geel hekwerk blokkeert ons de weg.
Roltrap defect.
Als er dan één ding niet werkt bij de NS, werkt meteen helemaal niets meer!
We kijken op de borden en …. jawel hoor. Het drukke perron is het onze en we schuiven maar aan bij de rest. Ondanks dat we weten dat er niets rijdt, geven de borden aan van wel. Ergens gaat er wéér eens iets mis in de dienstregeling van ons nationaal vervoersbedrijf.
“We houden Nederland in beweging” staat er zo mooi op hun website. Ja door ons van perron a naar perron b te laten rennen de hele tijd…..
Terwijl we tussen de menigte staan te wachten, zien we ineens een aantal mensen vanaf het perron de trappen naar boven oprennen.
Ik trek Ben nog bijna uit z’n verschoning en schreeuw in z’n oor: “Er achteraan! Die weten vast waar de volgende trein vertrekt!”
We rennen ook de trappen op, staan boven op de passerelle en….. Ja, hoor, zijn we gewoon een stelletje van die kuddedieren. Sukkels die we zijn! Niemand wist iets en iedereen stond elkaar zo sullig aan te kijken van: “En nou dan???”
Ja, en dat wisten wij nou ook niet. Borden zonder info en onbekend wanneer er waar er ooit weer een trein ging rijden.
En toen hadden we zo’n momentje waaruit je kon opmaken dat we duidelijk al 30 jaar met elkaar getrouwd zijn.
We keken elkaar aan, hadden maar een half woord nodig, zijn het station uitgelopen en hebben op het eerste beste terrasje een bakkie pleur besteld.
We hadden het even helemaal gehad met die trein.
Na zo een uurtje in de zon gezeten te hebben, besloten we maar een tweede poging te wagen.
We lopen het station in en zien op de borden dat de treinen richting Utrecht weer rijden. Een goed besluit van ons en kloppen elkaar eens op de schouder met een "zie je, die Van der Leetjes maak je niet gek".
Maar behalve dat wij vol waren van ons terrasje, was ook "ons” perron nóg voller geworden! Niet te geloven, wat een chaos!
Er rijdt één korte trein het station binnen en dat moet er allemaal in?
Gelukkig zien we dat er over een paar minuten een tweede trein komt. Nou, wij wachten wel.
Maar als die aan komt rijden, stroomt weer het perron vol. Waar komen die mensen toch in hemelsnaam allemaal vandaan. Alsof ze ergens de sluis hebben opengezet van “komt u maar”.
We sluiten aan in de rij en het lukt ons om binnen te komen. Ondanks dat er omgeroepen wordt om maar niet op het balkon te blijven staan maar door te lopen, lukt het ons niet om verder te komen. Als een stel haringen in een ton “hangen” we tussen de oksels van onze lotgenoten en probeer ik zo lang als ik kan m'n adem in te houden.
Eén ding is zeker, een kaartjes-controle zullen we niet krijgen onderweg.
Met m’n oordopjes in en door mijn muziek, kon ik de kakofonie van diverse geluiden uitschakelen en hadden mijn lessen mindfulness toch nog enige zin gehad. Wat druk, vol, veel en warm.
Hoe was het ook alweer NS?
Tijdens de daluren is het lekker rustig?
En met de NS ben je lekker in beweging?
Het is al over twaalven, wanneer we uitstappen op Utrecht Centraal en halen eens lekker een hap frisse lucht.
Tijd voor een mooie stadswandeling.
Tijd voor wat beweging.
Ja, in Utrecht, maar voorlopig niet meer met de NS.
