Zullen we het eens hebben over wegen? En dan bedoel ik het niet over het wegen van gewicht, want dat is altijd een wat gevoeliger onderwerp. Alhoewel ik heel trots kan zeggen dat ik sinds 1 maart al 8 kilo lichter ben (ik moest het toch even “kwijt”…).
Maar wat een rotwegen zijn er toch in Frankrijk. Overal zitten er gaten, gleuven en bulten in de weg. En nu wil het feit, dat wij deze reis op het lumineuze idee waren gekomen om geen enkele tolweg te pakken, maar alleen Route National of overige binnenwegen. Omdat dát zó leuk is. Dan kom je eens op andere plekken en rij je door kleine dorpjes. Dat klopt. We rijden wat rustiger waardoor je meer geniet van de omgeving. En je komt door de meest bijzondere, maar ook uitgestorven plaatsen. Maar die weg! Verschrikkelijk. Alles schudt
door elkaar en “Ons Motje” wordt flink op de proef gesteld. Na iedere rit die we gereden hebben, valt de Hollandse gesealde kaas spontaan uit de koelkast en rollen de Jägermeister-glaasjes je tegemoet.
Maar na de 380 km van vandaag hebben de patta’s van “Ons Motje” het toch goed volgehouden en komen we aan op onze nieuwe bestemming: “Camping Dun-le-Palestel” in het gelijknamige dorp. Een Nederlands echtpaar runt de camping en we worden vriendelijk door de man “des campings” welkom geheten.
Er heerst rust, rust en nog eens rust. En de enige die de rust verstoren zijn nu niet de kikkers, maar dit keer de krekels in het gras.
