Vandaag voegt onze Mike zich bij ons. En daar verheug ik me best wel over. Hij heeft na vandaag een week vrij van school en heeft daardoor de mogelijkheid om naar ons toe te komen.Vanavond komt hij met het vliegtuig aan in Valencia. We hebben het zo gepland dat we vandaag aankomen op een camperplaats aan het strand in Saler. Saler is een plaatsje gelegen op zo’n 6 kilometer vanaf het drukke Valencia en het is een fantastische locatie! We staan tegen de duinen aan en lopen zo het strand op. En weer staan er meerdere campers, maar het is er zo ruim dat je totaal geen last hebt van elkaar. We klappen de stoeltjes uit en met al onze eigen faciliteiten zitten wij er perfect. Een drankje, E-reader, zonnebrand, én m’n eigen toilet, meer heb ik niet nodig. Zo maken wij onze dag “vol”.
??
We worden nog aangesproken door Nederlanders of wij blijven overnachten. Op onze “nee”, besluiten ze naar een naastgelegen parkeerterrein te gaan waar nog andere campers staan, die wél de hele nacht blijven. Dit zien en horen wij vaker, omdat dit gedaan wordt i.v.m. de veiligheid. De saamhorigheid onder camperaars is namelijk erg groot.
Wij laten de mooie camperplaats rond 19.00 uur achter ons en gaan richting het vliegveld. Onderweg nog even langs één van de vele bekende gele M’s om nog even een snelle hap te doen om onze weg daarna te vervolgen.
Het vliegveld en de aankomst vinden is niet zo moeilijk. Wel is het lastiger om te bepalen waar we blijven staan. We zijn te vroeg of beter gezegd het vliegtuig is te laat. Mike z’n vlucht heeft een half uur vertraging opgelopen waardoor we nu wat langer moeten wachten. De ellende is nu echter dat we maar een kwartier gratis kunnen staan en dat daarna de kassa gaat tikken… Na kort overleg besluiten we na 10 minuten weer weg te rijden en op het naastgelegen terrein voor personeel te gaan staan. Keer op keer worden we door personen in uniform op afstand bekeken, maar niemand die ons aanspreekt. Dat gaat goed. Na een half uur rijdt er een sleepwagen voorbij…… en ongeveer 10 minuten later komt er een man in beveiligingskleding die kennelijk bij de sleepwagen hoort. “U mag hier niet staan en moet weg anders…” Met een beetje-van-de-domme-gezicht excuseren we ons en rijden richting de aankomsthal. Precies op tijd, Mike is geland!
Met z’n drieën verlaten we de luchthaven. Mike heeft een weekje rust en ik vind het geweldig fijn dat hij even “overgekomen” is. Of klinkt dat nou weer als zo’n suffe overbezorgde moeder? Want zo noemen die twee van mij me af en toe.
Maar goed, nog even een uur rijden en dan zijn we in ons zo vertrouwde Jávea.
Jávea is een plaats waar we al zo’n 12 jaar in de meivakantie komen en ieder jaar dan een huis huurden. Dit jaar werd deze traditie verbroken. Na een uur arriveren we met de camper op “Camping Jávea”. Het is 23.30 uur en de slagboom is uiteraard gesloten. Van de bewaker mogen we zonder problemen de nacht doorbrengen op de bijbehorende parkeerplaats. We zijn “thuis”.
