Op iedere donderdag van de week is het markt in het oude centrum van Jávea, dus……precies, ook wij gaan vandaag naar de markt. Zelfs Mike gaat op vrijwillige basis mee.
Op de fiets is het even een klimmetje, want hoe krijgen ze het verzonnen, die markt bevindt zich op een plein wat hoog boven het centrum uitsteekt. Met een “Wat heb je toch een slechte conditie, Joyce”, kan ik mijn mannen alleen maar gelijk geven, en steunend en piepend sluit ik ons peloton. Gelukkig stappen ze bij de
laatste steile helling af om die lopend verder af te leggen. Pfff, we zijn er. De zweetdruppels op m’n voorhoofd wijt ik aan m’n leeftijd, maar daar trapt Ben inmiddels niet meer in.
De markten in Jávea en omstreken zijn eigenlijk allemaal hetzelfde en dat geldt tevens ook voor ieder jaar. Maar toch gaan we weer om er een shirtje, broek of wat dan ook te scoren om dit traditioneel af te sluiten met de typisch Spaanse churros. Mierzoet maar o zo lekker.
Máár wat ook iedere Spanje-ganger wel kent buiten de markten om en wat een grote concurrent is, is de chinees. Dé chinees. En dan bedoel ik niet zo eentje waarbij je kan eten. Nee, zo eentje die alles heeft, BEHALVE eten. Ze lijken als paddenstoelen uit de grond te komen in Spanje. Op iedere hoek zit er wel eentje en iedere plaats heeft wel zo’n mega-chinees. Daar verkopen ze van alles. Van een snelbinder tot paperclips en van een stukje kunstgras tot haarspelden en diepvriesschalen. Écht alles. En krijgt je het niet gevonden, dan vraag je het aan zo’n chinees en die weet je er meteen naar toe te brengen. Die winkels zijn helemaal volgestouwd van links naar rechts en van de grond tot bovenaan het plafond. En toch weten ze alles precies te liggen. Ongelooflijk! En de prijzen zijn zóóó leuk.
Van de week kwamen we er achter dat we wat dingen waren vergeten. Oh, dan gaan we toch even naar de chinees. We hebben mazzel, want net buiten de camping zit de “Euromarkt” en dat is er ook “zo eentje”. Even op de fiets en shoppen maar: kleed voor onder Mike z’n tent, verlengsnoertje, spons, zeem, autowasmiddel, hobbymateriaal en een zwabber. En o ja, ook even nog dobbelstenen.
Zojuist nog m’n buurvrouw Annemarie: “Joyce, even samen naar de chinees?” Tuurlijk, ik wel. En zelfs Ben zegt geen nee. Nou, dan moet het wel écht goedkoop zijn!
