Het is vroeg. Héél vroeg. Om 06.15 uur gaat de wekker. Camper van der Lee wordt wakker en dus ook de “hut” van Mike, want per slot van rekening gaat het om hem. Hij gaat vandaag weer terug naar huis en moet op tijd zijn op vliegveld Valencia.
Dus wassen, tanden poetsen en aankleden. De broodjes eten we wel onderweg.
Wat nou? Oude mensen zijn altijd vroeg op? Als we rond 07.00 uur de camping verlaten is het enige wat we horen de vogeltjes die hun hoogste lied zingen. En verder heerst er rust. Volledige rust. Ik zie één man die z’n hond aan het uitlaten is en de enige die daar blij mee is, is zo te zien die hond.
We hebben de auto buiten het campingterrein geparkeerd en dat is maar goed ook. De slagbomen zijn nog dicht tot 08.00 uur en de bewaker is waarschijnlijk ook blij dat z’n nachtje er bijna weer op zit.
Zachtjes rijden we weg en al snel laten we Jávea achter ons om onze weg te vervolgen via de tolweg A7.
Het is zondag, dus lekker rustig. Met iets meer dan een uur zijn we gearriveerd op “Aeropuerto Valencia”. Een lang afscheid is niet nodig, want met z’n bijna 21 jaar en z’n reiservaring is onze Mike wel zelfredzaam genoeg. Toch kan ik het niet laten om hem even door z’n krullen te wrijven en met een kus op z’n wang een goeie reis te wensen. Met een blik van ja-mam-moet-dat-nou, knikt hij nog even en weg is hij, richting de vertrekhal.
We gaan een nieuwe fase in, Ben en ik. Samen met vakantie en samen dingen ondernemen. En daarbij gaan de jongens steeds minder een deel van uitmaken. Dat is leuk, heeft ook zo z’n voordelen en is gezond. Maar toch, toch heel stiekem van binnen, zal ik het zo af en toe toch wel een beetje gaan missen.
Mike,wat was het een gezellige week met je, jongen!
?
