Uitgerust stappen we uit bed. Dat is ook wel nodig, want er staat ons een lange reis te wachten. Als we onze navigatie moeten geloven zijn het 640 kilometers die ons vandaag op onze volgende bestemming brengen. We “moeten” bijna wel, willen we door die strook van regen en windstoten heenkomen. Volgens de weerman is het zuiden van Frankrijk bar- en bar slecht en zal het alleen maar regen zijn wat we gaan zien. Dan maar rijden en zo ver mogelijk komen.
Dit keer heeft de weerman het bij het rechte eind en is het geen storm in een glas water. Of eigenlijk juist wel. Van Perpignan tot Nimes hebben we last van flinke windstoten en heeft “Ons Motje” het zwaar. En ja hoor, dan komt er ook de beloofde stortvloed aan regen naar beneden. Terwijl we keihard meezingen met het toepasselijke “’t Is weer voorbij die mooie zomer” (ik zweer je, het is eigenlijk niet om aan te horen), worstelen we ons zo’n 2 uur door dat depressieve weer. Dan wordt het gelukkig weer droger en lijkt het in de richting waar wij op gemikt hebben lichter te worden. Maar niets is minder waar. Als we na inderdaad bijna 650 kilometer en 7 uur rijden aankomen regent het weer zachtjes, zit de lucht potdicht en is het volgens mij zelfs voor pinguïns koud.
De eigenaar daarentegen maakt alles goed. De ontvangst is zeer warm, hij is vriendelijk, spreekt Engels, en dat alles is voor mij een teken is, dat hij nooit van Franse afkomst kan zijn.
We zijn aangekomen op onze nieuwe bestemming voor nu, een camping genaamd “Pacquier Fane” in Chagny gelegen in de Bourgogne.
Als we aangeven dat we willen reserveren voor het avondeten, wijst hij ons erop dat er vanavond op een groot scherm Ajax-Tottenham wordt uitgezonden. We krijgen een mooi plekje vooraan. Over die uitslag zullen we het verder maar niet meer hebben, maar dat er waarschijnlijk net zoveel tranen in de Arena hebben gevloeid als druppels in Zuid-Frankrijk, moge duidelijk zijn.
