We zijn weer thuis en al wat rest is de was. Typisch dat woord “was”. Het geeft ook een periode aan van iets dat is geweest. En dat klopt. Onze vakantie van 3 weken is voorbij. We hebben een geweldig mooie tijd achter de rug. Zelfs ondanks de laatste dagen van regen en kou. En we komen weer terug in Nederland en langzaam begint ook hier het mooie weer. Dat is nog eens lekker thuiskomen.
Het reizen met de camper is met wat kleine “oneffenheidjes” – laat ik het zo maar noemen – prima verlopen. Het was onze eerste, echte, grote reis. We hebben veel van elkaar, maar ook van anderen geleerd. We weten inmiddels ook dat iedere camperaar, met wat voor camper dan ook, misschien te veel bij zich heeft (lees: iets te zwaar is). En dat het motto dan ook is: “Het weegt bijna niets…”.
We hebben in deze 3 weken een afstand gereden van ongeveer 4200 km en in die periode op 10 verschillende locaties mogen staan.
En nu is het afkicken.
“Ons Motje” staat thuis op de oprit. De vuiligheid van de afgelopen 3 weken moet er afgespoeld worden en de binnenkant leeggehaald.
En zoals ik al eerder zei: “al wat rest is de was”. En alhoewel ik aan déze was een broertje dood heb, zit de mand niet alleen boordevol, maar ligt ook de zolder bezaaid met stapels rode, witte, gekleurde en donkere was. Ondanks dat de mannen en één schoondochter zich 3 weken goed staande hebben gehouden, neem ik toch maar weer deze taak op me. Ik doe de linnenkast open en leg wat spullen vanuit de camper op een plank. De eens zo mooie stapel witte baddoeken wordt nu halverwege duidelijk onderbroken door een grijs exemplaar, die ik voor onze vakantie nog niet eerder had gezien. Kennelijk is er ergens iets mis gegaan. Ach, als dat het enige is mogen we nog niet klagen.
We hebben in ieder geval een mooie tijd om op terug te kijken. En dat gaan we zeker doen.
Ben zal eerst weer maandag moeten proberen de weg naar het werk terug te vinden, zo lang is het geleden. En “ons Motje” gaat dinsdag weer voor even naar de stalling. Even ja, want, het is bijna te erg voor woorden, maar het volgende uitstapje staat alweer gepland. Donderdag de 23e vertrekken we weer met “ons Motje”. Dan start ik samen met mijn jeugdvriendin Marjo eindelijk aan onze uitdaging de 500 km-lange wandelroute “Het Pieterpad“ en gaan wij op vrijdag, 24 mei van start vanaf Pieterburen voor de eerste etappe, met Ben als onze soigneur.
Dus vanaf dan zijn we weer te volgen op onze blog. Tot dan!!!
