We zijn gestart! Na een uitstel van ruim 3 jaar, zijn mijn vriendin Marjo en ik dan eindelijk vandaag begonnen aan de lange afstandswandeling “Het Pieterpad”. Een wandeling van 490 km en tevens het langste aaneengesloten wandelpad van Nederland.
Samen met onze verzorger, chauffeur en tevens mentale ondersteuner Ben, zijn we gisteren met “Ons Motje” al richting het noorden vertrokken.
Na een nachtje op een camperplaats nabij jachthaven “Westeinde” te Meppel, komen we rond het middaguur aan in Pieterburen. Lang hoeven we niet te zoeken naar hét vertrekpunt. Met grote gele letters staat op een muur “Start Pieterpad”. En waar we ons eerste stempeltje kunnen krijgen? Ook daar komen we snel achter. Iedere “Pieterbuur” is vriendelijke dan die verre vriend, want we worden vriendelijk te woord gestaan, we mogen gratis naar het toilet en ons flesje water vullen? Geen probleem. En o ja, het kerkje verderop. Dat zouden we ook nog even moeten bezichtigen. Daar komen we langs en dat is zó mooi van binnen, aldus een bewoonster.
Om 13.00 uur vertrekken we dan uiteindelijk. De 5 km per uur zullen we echter niet halen, omdat we toch maar even nog het kerkje binnengaan. De Pieterbuurse heeft niets teveel gezegd. De Petruskerk is inderdaad prachtig van binnen, met mooi gedecoreerd houtsnijwerk. Toch de moeite waard. We turven ons er op een lijstje bij en dan doen we onze tweede poging. En dan zijn we écht weg.
Waarvan ik altijd zei dat de wereld daar ophield te bestaan, blijkt heel mooi te zijn. We lopen via bochtige weggetjes tussen de velden en via schelpenpaden langs akkers. Via hoge bruggen over een vaart en komen af en toe door dorpjes met mooie huisjes en straatjes. Ik neem m’n woorden terug over dit stukje Groningen en z’n bewoners. Het is hier in ieder geval wél mooi. En de mensen zijn wél aardig al zijn ze soms niet te verstaan. Zo worden we midden in het landschap aangesproken door een fietser als we even stilstaan om goed op de kaart te kijken. Dat we er zo niet komen. En of we naar Maastricht gaan. “Ja, maar niet vandaag” is ons antwoord. De man stopt zelfs en rijdt terug. “Kan ik jullie helpen?” Hij meent het echt. Dat zijn wij niet gewend. De man blijkt gewoon een trotse Groninger te zijn en wijst ons hoever het nog is naar Winsum, onze eindbestemming van vandaag. Zijn antwoord maakt ons gelukkig en we nemen afscheid van elkaar.
Na een mooie wandeling komen we na 2,5 uur en de eerste 12 km in de benen, aan in Winsum bij de Jachthaven. Daar staat Ben ons al op te wachten bij de camper met een verfrissend drankje waar we al even naar snakken. Ook meteen de plaats waar we zullen blijven overnachten. Een fantastische plek langs het water van het Winsumerdiep. De kop is eraf. Morgen gaan we een nieuwe uitdaging aan: op naar stad Groningen.
