Heb jij ook een bucketlist? Ik wel. Niet zo’n uitgebreide, maar toch, ik heb er ook éen met een aantal dingen die ik nog eens graag zou willen doen in m’n leven. Er zijn er in ieder geval twee waarvan ik weet dat Ben ze kent. De ene is dat ik nog eens een keer een joint zou willen roken. Ben die heeft me daarover al zo vaak voor gek verklaard, wat niet zo moeilijk is met mijn geschiedenis, maar ik zou dat weleens willen ervaren. In een veilige omgeving en willen uitproberen en voelen wat dat met je doet. Simpel, toch?
Nou, en dan die tweede wens op m’n bucketlist, daar ben ik nu eindelijk dan mee begonnen: het Pieterpad lopen. En terwijl ik dit opschrijf, zit ik nou te denken, dat Ben mij daarover óók al voor gek heeft verklaart. Het idee dat ik door hem serieus word genomen, voelt op deze manier nu wel ineens een stuk minder goed.
Maar goed, het Pieterpad. Het Pieterpad vond ik altijd een prestatie als je dat kon lopen. Dat vind ik hetzelfde met de 4-daagse van Nijmegen. Geweldig, als je daartoe in staat ben. Staat overigens ook op m’n bucketlist.
Maar ..... na 3 dagen Pieterpad, is het verlangen naar de 4-daagse wel een beetje gedaald op m'n prioriteitenlijstje.Want, na 3 dagen Pieterpad lopen ben ik dan wel mentaal nog steeds 100% in orde, heb ik nog geen last van piepende longen,, krakende knieën of pijn in m'n rug. Nee, ik heb blaren tussen m'n kleinste teentjes! Hoe erg is dat? Nou, beter gezegd, hoe zeer is dat! Vandaag, op dag 3, plak ik alles waarvan ik maar denk dat het goed is, op, onder en tussen m'n tenen om maar te zorgen dat ik zo weinig mogelijk drukpunten heb. En wetende dat het leed al eigenlijk geleden is. Ik doe m'n schoen aan en merk dat ik door dat geplak nu eigenlijk een schoenmaat groter zou moeten hebben. Het past dus niet. Voet eruit en toch maar wat gaas en pleisters verwijderen. Bij een tweede poging gaat het beter. M'n voeten glijden redelijk goed m'n schoenen in en blijven klemvast zitten. Maar zodra ik de eerste stap zet, doet iedere pas gruwelijk veel pijn. Nooit geweten dat die kleine teentjes zó belangrijk zijn. Om het te ontlasten kan ik me maar op één manier voortbewegen en lijkt het volgens mij alsof ik met zwemvliezen op het droge loop: wijdbeens en naar buiten. Zo kan ik de komende kilometers van Groningen richting Zuid-Laren nooit volbrengen. Er zit echter niets anders op dan door de te pijn lopen. En dat doe ik. Ik loop écht door de pijn tot het moment komt dat m’n tenen doof aanvoelen. En dan is het “goed”. Zolang we niet stilstaan gaat het redelijk. Na iedere pauze herhaalt zich weer deze stap.
Als we na ongeveer 12 km, rond half 3 in de middag aankomen in Glimmen, een dorp net voor Zuid-Laren, besluiten we te stoppen. Te stoppen i.v.m. het op tijd terugrijden naar huis voor Marjo. Maar zeker ook om te stoppen voor de belasting van mijn teen. Het is goed geweest voor deze eerste wandelperiode. De kop is eraf en we zijn in ieder geval begonnen. Nu eerst even bijtanken en binnenkort een planning maken voor de volgende etappe, want de Sint Pietersberg bij Maastricht gaan we zeker halen.
