Na een stormachtig en nat nachtje worden we wakker op onze nieuwe inmiddels zonovergoten overnachtingsplek. Gisteren zijn we aangekomen in Ermelo en hebben we “Ons Motje” mogen plaatsen op een veld langs de buitenrand van “Recreatiepark De Paalberg”. En wat is het hier mooi. De rust, de vogels, het groen en schijnbaar zitten we in enkele seconden zo op de hei. En dat doen we dus ook. Ben heeft al voorverkenning gedaan of we met de fiets er ook kunnen komen. En gelukkig kan dat, want na de afgelopen dagen zit een bootcamp of beter gezegd “voetcamp” er even niet meer in.
Van onze camper is het nog geen 10 meter naar een hekje wat ons scheidt van de heide. Dat dat hekje nog heel er belangrijk is, hoor ik pas later, wanneer blijkt dat ze op het recreatieterrein weken achter een everzwijn hebben aangezeten die via zo’n openstaand hekje het recreatieterrein was op komen lopen. We fietsen dus met z’n tweeën door het hekje en ik sluit de rij…… denkend dat het een klaphek is……niet dus……
Na een mooi ritje dwars door het bos, over zandweggetjes en langs greppeltjes komen we uiteindelijk uit over de uitgestrekte heide die in het paars is ondergedompeld. We zijn uitgekomen bij de Schaapskooi waar over enkele minuten de herder met haar ongeveer 300 schapen zal aankomen. Ik ga op een bankje naast een oudere mevrouw zitten, die meteen van wal steekt. Ik trekt dat kennelijk aan en in een mum van tijd weet ik dat ze met een gezelschap hier in de omgeving met vakantie is en komen kijken naar de schaapskudde die zo aankomt. “Leuk”, zeg ik en ik vraag haar naar het gezelschap. Het zijn allemaal blinde mensen blijkt. Haar man is degene die blind is, maar die had geen zin om mee te gaan en is “thuis” gebleven. Heel even ratelt het heel snel in m’n hersenpan als ik me dan bedenk, wat een deel van die mensen hier dan komen doen, maar veel tijd heb ik niet. De mevrouw stapt op en loopt terug naar haar groep. Ben en ik kijken elkaar verbaasd aan en die ene blik is voldoende.
En dan, even later, zien we in de verte een typische zwart/witte “herdershond” lopen. En ja hoor, één voor één verschijnen de wollige koppen van de vele schapen tot zich een gigantische groep heeft gevormd. De herder (of herdster?) loopt met een door de zon verweerd gezicht er rustig bij en heeft de boel goed in de hand. Wat een kalmte en wat een mooi gezicht. Zodra er één schaap wat afwijkt van de groep zit de hond er meteen bovenop. Geweldig! En zodra ze de Schaapskooi in de gaten krijgen, gaat het snel. De schapen lopen als één colonne met hoge snelheid achter elkaar de sluis in. Met opvallend één zwart schaap, die iedere familie rijk is, sluit de herder samen met haar hond de kudde schapen. De hekken zijn dicht en het werk is gedaan.
Wij lopen nog even het mooie Bezoekerscentrum binnen dat met veel vrijwilligers keurig netjes wordt gerund. Terwijl wij genieten van ons uiteraard biologisch drankje en homemade notenbroodje, zie ik hoe een vrijwilliger op de groep visueel gehandicapten afloopt. “Kijk, zegt hij, “Hier kunt u nog naar een mooi filmpje kijken over alle takken van de Schaapskooi”. Ik verslik me nog net niet in m’n biologisch appel-aardbeien drankje en kijk maar niet Ben aan. Gelukkig is het redelijk rumoerig en te hopen dat betreffenden het niet gehoord hebben, alhoewel dat zintuig meestal wel goed ontwikkeld is.
Als we later weer terug zijn bij “Ons Motje” horen we van onze overburen dat hét hekje nog openstond en dat nog even dichtgedaan is. Oeps, mijn hekje. Maar goed dat het alsnog gesloten is. En dat is maar goed ook. Ik heb in het bezoekerscentrum een opgezet everzwijn gezien en nee, zo’n gevaarte wil je niet tegenkomen als je ’s avonds laat even nog naar het toilet moet of zo……
