Komende dagen is ons doel Friesland. Om te beginnen Sneek i.v.m. onze jaarlijkse familiedag van de “Jansens”. En dat is altijd maar weer afwachten wie er wel of niet zijn, omdat deze indo’s uit alle hoeken en gaten van ons kikkerlandje komen en tevens uit ons buurland Duitsland. De familie Jansen is laten we
zeggen, uiteengevallen door scheidingen en overlijdens en weer uitgebreid door nieuwe samengestelde gezinnen, waardoor ook ik het niet meer bij heb kunnen houden wie nu wie is en het overzicht in de loop van de tijd een beetje kwijt ben geraakt.
Overigens knap georganiseerd door mijn oom Michel, de jongste broer van mijn helaas overleden vader, die het altijd maar weer voor elkaar krijgt om het hele spul bij elkaar te krijgen, ondanks de onenigheidjes, ruzietjes en andere misselijkmakende roddels, die elke familie wel rijk is. Michel is daardoor toch een beetje onze held dat het hem ieder jaar weer lukt.
Maar nu we het toch over helden hebben. Die zijn er meer. De één staat wat meer in de spotlights en de ander is onzichtbaar. Maar die het juist toch ook verdiend om even in het zonnetje gezet te worden. Die het ook even verdiend om wat extra aandacht te krijgen of zich te kunnen ontspannen.
Gisteren kwam één van die helden aan in Sneek: Maarten van der Weijden. Maarten die zelf kanker overwon en nu voor een tweede keer een poging doet om de Elfstedentocht uit te zwemmen. Bijna 200 km zwemmen om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor onderzoek naar kanker. Ik zag hem voorbij komen in de Stadsgracht van Sneek en ik heb respect. Respect hoe hij het maar doet. En hoeveel energie die man heeft. En met mij meerdere mensen. Maarten, een held.
Maar gisteren werd ik ook geconfronteerd met een situatie die wel heel dichtbij kwam en best confronterend was. Mensen in mijn nabijheid. Relatief jonge mensen die vol in het leven staan en die eigenlijk moeten uitkijken naar een mooie toekomst. Die te horen krijgen dat door een ziekte alles er ineens anders uit komt te zien. Maar die hierdoor niet bij de pakken neer gaan zitten. Nee, die alleen maar dichter tot elkaar komen en alles eruit proberen te halen van wat er in zit. Mensen die samen met hun zoon genieten van de mooie dingen die het leven te bieden heeft, ondanks dat ze buiten de gezondheidsproblemen ook ineens met andere problemen opgezadeld worden. En ze halen hun schouders op en zeggen “het is niet anders”………
Ik ben stil en weet niet wat te zeggen. En op dat moment zijn zij ook voor mij helden. Helden hoe ze met de situatie omgaan en helden, omdat ze samen ervoor vechten. Echte liefde bestaat wel degelijk. Ook binnen de familie Jansen!
