Sneek (Fries: Snits), ik heb m’n hart er aan verloren. Eigenlijk al in augustus afgelopen zomer tijdens de alom bekende Sneekweek. De volle straatjes met carnavaleske bandjes in het gezellige centrum. Onze
kennismaking met het Sneekse dweilorkest “De Ûtlopers” die vol van enthousiasme de mensen op de vele terrassen vermaakten. Met de boot voor een paar centen naar het Starteiland om vervolgens te genieten van de vele ontelbare zeilbootjes. En de vriendelijke en toegankelijke bewoners.
En deze week mogen we er weer zijn. Weer omdat we morgen de jaarlijkse terugkerende Jansen-familiedag hebben. En weer, omdat we toch wat langer de tijd hebben en Ben en ik daarom meteen maar een paar dagen eraan vast plakken. Uiteraard met “Ons Motje”.
Met “Ons Motje” zijn we neergestreken op Camping en Jachthaven “De Domp” in Sneek. Een prachtige plek. Alles netjes aangelegd – kan ook niet anders bij een haven – en goed gesitueerd wat betreft het centrum. Want met dit weer zullen we aan een terrasbezoek waarschijnlijk niet ontkomen. En met de fiets is dat perfect.
Het is maar goed dat we gereserveerd hebben, want de hele camping is tot aan de nok toe gevuld. Zodra we zelf geïnstalleerd zijn is het dan ook erg leuk om geamuseerd vanaf ons eigen “terras” de aankomst en opbouw van mede-reizigers te kunnen aanschouwen. Die kan je ook weer onderscheiden in allerlei soorten, zoals onze achterbuurman. Onze achterbuurman is een oude, gepensioneerde man, haartjes strak in een scheiding, keurig geruit overhemdje en een netje kaki-kleurige bermuda. Door de beukenhaag die onze percelen scheidt kan ik zijn schoeisel niet zien, maar ik zou er bijna om wedden dat het sandalen zijn met witte opgetrokken sportsokken. Maar goed. Onze buurman komt met vrouwlief aan in zijn opgepoetste Hymer-camper. Een nette bak, dat wel. Zodra hij hem op de centimeter na, op aanwijzing van zijn even zekere echtgenote in zijn vak heeft geparkeerd, stapt hij uit. De normaal vriendelijke ‘hallo’s” blijven achterwege. Buurman loopt naar z’n garage, haalt een paar werkhandschoenen tevoorschijn en met militaire precisie wordt de luifel uitgedraaid en beide stokken op exact dezelfde hoogte op z’n plek gezet. Vervolgens worden de fietsen keurig netjes vanaf de fietsendrager op de grond geplaatst. En nadat ook de stoelen en tafel hun plek hebben gekregen, staat vrouwlief met de desinfecterende gel klaar.
Het blijft steeds weer een leuk schouwspel, wetende dat men waarschijnlijk ook, soms naar ons zo zal kijken.
