We zijn weer op pad met “Ons Motje”. Vanmorgen vroeg vertrokken en dit keer richting het oosten van ons land. Onderweg naar ruimte en onderweg naar wat rust. Ons doel is Overdinkel, gelegen pal aan de grens met Duitsland. Een camperplaats die als beste uit dé test van Campercontact 2019 kwam. Sowieso al bijzonder, wetende dat het jaar 2019 nog niet voorbij is, maar we laten ons verrassen.
Nou verrast worden we zeker, te beginnen onderweg. De rust die we hoopten te krijgen deze dagen wordt al min of meer verstoort. We belanden vanaf knooppunt Velperbroek in een heuse file. En niet zomaar een file. Nee, een file van caravans, busjes, campers en andere soortgelijke voertuigen in alle kleuren, gedeukt en versierd met de meest gestoorde teksten. We zijn terecht gekomen in de aanrij-route naar de "Zwarte Cross” in Lichtenvoorde!!! In de berm zien wij zelfs “spotters” die vanaf hun campingstoeltjes gewapend met camera en zoomlenzen het schouwspel proberen vast te leggen. Kennelijk is dit jaarlijks voor velen een hele happening. Wij proberen echter de file zoveel mogelijk te omzeilen en alle gele borden met routes te ontwijken. Wat een gekken!
Na een korte stop in Winterswijk waar we een snel bezoek brengen aan “Obelink” - het grote broertje van kampeer- en vrijetijdswinkel “De Wit” – rijden we dan echt door naar Overdinkel, wat overigens écht aan de Duitse grens ligt. Zo dichtbij, dat we niet eens in de gaten hebben dat we een stuk over Duits grondgebied rijden om in Overdinkel te komen.
En dan zijn we er. Camperpark “Skop’nboer”. En ondanks dat we door eigenaren Jan en Sandra en andere camperaars welkom worden geheten, heerst er rust. Heerlijk! Het is een mooie camperplaats met een leuk terras en een net sanitairgebouw. Hier ook campers, maar voornamelijk wit van kleur, sommigen met een tekst en er zijn er met een deukje. Alleen hier geen spotters…… alhoewel……
Soms zijn we toch wel allemaal een soort van spotter, want we zetten wel allemaal ons stoeltje zo, dat we toch een beetje mee kunnen kijken bij de buren. Onze overbuurman hebben we al op de korrel wanneer hij met zijn schotel bezig is. En dan bedoel ik niet zijn ovenschotel. Nee, zijn antenne. Hij heeft een kleine schotelantenne op het dak van z’n camper, maar kennelijk heeft hij daar geen goede ontvangst mee en is televisie wel héél erg belangrijk voor hem. Hij is bijna continue bezig om een tweede mobiele antenne in werking te krijgen. De hoge tonen waren zelfs voor ons hoorbaar, maar het is hem gelukt hoor. Hij heeft verbinding!
Tja,en dan een paar campers verderop horen we al de hele dag aan één stuk door gefluit. Tot het irritante toe. We dachten eerst dat de buurman heel de dag een deuntje aan het fluiten was. Totdat hij voorbij kwam lopen en we nog steeds het fluiten vanuit z’n camper hoorde. Huh? Z’n vrouw dan. Maar die bleek het ook niet te zijn. Kwamen we er net achter dat ze een papegaai genaamd Popeye hebben……
Maar ja, onze buren zullen ons ook wel bekijken, denk ik dan maar. Ach, als dat alles is.
