De wasmand is leeg, badkamer schoon en de keukenkastjes zijn gevuld. Ik wil niet weten hoe we het over 3 weken gaan aantreffen, maar ik heb alle vertrouwen in de mannen en schoondochter Amy. Maar één ding is zeker: wij zijn klaar om te vertrekken. Klaar om te vertrekken met “Ons Motje” naar Zuid-Europa. Hoever zuidelijk het uiteindelijk gaat worden, dat weten we nog niet, want dat bekijken we per dag.
Wat we wél weten, is dat we de contactsleutel omdraaien en vandaag vertrekken naar onze eerste bestemming en dat is “camperplaats” Deigné in de Belgische Ardennen. Een speciale camperplaats, want het is namelijk de plaats waar vrienden van ons al jaren een vakantiewoning hebben. Vrienden die ons de afgelopen jaren al vaker hebben uitgenodigd, maar die we door allerlei omstandigheden al enkele jaren niet meer hebben gezien.
Onze komst wordt zelfs zo op prijs gesteld, dat onze gastheer René de maten van onze camper heeft opgevraagd, zodat hij al enkele dagen voor onze aankomst wat overhangende takken heeft kunnen wegzagen. Maar zolang hij niet míjn maten vraagt vind ik het prima.
Rond het middaguur komen we aan en omdat de weg er naartoe wat lastig is worden we door René in zijn Buggy opgewacht. Hij wilt ons het laatste stukje begeleiden. Maar nog geen 5 minuten voor onze aankomst heeft net de plaatselijke Ziggo besloten aan de overhangende bekabeling te gaan werken en heeft hiervoor uitgebreid positie ingenomen op de doorgaande weg naar de woning van René. Net zo soepeltjes en meewerkend als onze Ziggo, geven ze aan, geen millimeter uit te wijken voor ons en verzoeken ons het over een uurtje nog eens te proberen. Daar staan we dan, in poleposition van de inmiddels gevormde file. Net 2 tellen te laat…… René is niet voor één gat te vangen. “Draaien, die camper”, zegt-ie. En via een kruip-door-sluip-door-route komen we uiteindelijk dan toch nog aan op de prachtige “camperplaats” van René en Jacqueline en dochter Lucinde, gelegen aan de rand van het bos. We zijn gearriveerd!
We pakken elkaar beet. Het is lang geleden. Veel te lang geleden. Veel gebeurd. Aan beide kanten. Moeilijke tijden. En er valt veel te vertellen. Heel veel te vertellen. Maar eigenlijk ook weer niet, want we hebben maar een half woord nodig om elkaar te begrijpen. Er valt een traan maar er wordt ook heel veel gelachen.
En als ik ’s avonds in bed lig besef ik me terdege. Echte vrienden, die zijn er maar weinig. Het gaat er niet om wát je hebt of wát je bezit. Het gaat erom wíe je bent en wát je voor een ander over hebt. Het gaat er ook om dat je dingen kan vergeten en kan vergeven. Dat je begrip kan opbrengen voor elkaar. Dat is écht waar en dat heb ik zelf helaas ook ervaren. Je weet pas wie je echte vrienden zijn, wanneer je in de shit zit en wanneer je het het zwaarst hebt. Dat zijn de minder leuke momenten, maar juist dan heb je vrienden nodig. En pas dan weet je wie je echte vrienden zijn.
Ik draai me op m’n zij en trek het dekbed over me heen. Wat een fijne “camperplaats” was dit. Hier komen we nog wel een keertje terug……
