07.00 uur. De wekker gaat. Niet normaal, het is vakantie. Maar ja, als we een beetje door willen kunnen rijden, moeten we vroeg weggaan. Vandaag duiken we in de Zwarte Zaterdag.
We rijden om precies 08.00 uur weg vanaf “Domaine Distaise”, zoals we gisterenavond hebben afgesproken. Maar zodra we de snelweg oprijden, blijkt dat we niet de enige zijn met dat voortreffelijke idee. Binnen de kortste keren zitten we al in de eerste file en staan we stil. Als dit al de voorbode is voor de rest van de dag, dan hou ik m’n hart vast. We hebben nog zo’n 380 km te gaan, maar met dit tempo zal het nog een lange dag worden……
We stellen ons erop in en hebben een reeks speellijsten op onze Spotify, waardoor we ons daar geen zorgen over hoeven te maken. De tank is vol net als onze koelkast. En de airco draait al op volle toeren. De Fransen zijn ook nu alweer aan het slalommen en de rode kermislichten laten zich regelmatig zien. Het spel om de snelste Franse automobilist is weer begonnen.
Doordat onze snelheid niet zo hoog ligt, krijgen we de gelegenheid om zo nu en dan bij onze buurman naar binnen te kijken. Een witte Tesla haalt ons in en ik kijk met grote verbazing naar z’n dashboard. In z’n dashboard licht z’n navigatie op en is net zo groot als onze Grote Bosatlas. Wat een monster! Maar ik realiseer me ook meteen, dat wij met onze Tommie net zo snel en exact op onze bestemming komen als onze buurman in de Tesla.
We rijden stukje bij beetje verder richting de Spaanse grens. Ik besluit de camping in Blanes te bellen i.v.m. het feit dat we 13.00 uur niet gaan halen. Ik moet mijn Spaanse lessen uit mijn verre verleden opdiepen en eindig uiteindelijk maar in het nog meer belabberde schoolengels. Maar de vriendelijke Spanjaard begrijpt me kennelijk en zegt “Tiel leeter, Mrs. Lie”. Ik denk maar, dat hij weet met wie hij in ieder geval nog gesproken heeft en hoop maar dat hij straks nog een plekje vrij heeft.
Het is écht ontzettend druk. We zien de ene na de andere auto op de vluchtstrook, maar ook midden op de rijbaan met overhitte motor stilstaan en ook enkele voertuigen die “wat dichter tot elkaar zijn gekomen”. Wij zeggen intussen wel 100x tegen elkaar dat we nooit, maar dan ook nooit meer op Zwarte Zaterdag of Zwarte Vrijdag ons op de Route du Soleil laten zien.
Zo’n 380 km en 8 uur (!) later zie ik dan eindelijk hét torentje van Blanes. We doen nog snel even wat boodschappen om onze Jumbo-voorraad aan te vullen om ons daarna te melden bij de receptie van “Camping Blanes”. Ons plekje is nog vrij. “WaarMike en Jason zijn”, vraagt de receptionist. Die hebben we dit jaar thuisgelaten. Ze weten wie we zijn. En op zo’n moment voel je je toch wel thuis. We maken even een snel rondje om broer Dennis en “schoonzus” Hannie (nog niet officieel – wanneer hebben we nou eens dat feestje???) te verrassen, waarna we ons installeren. Oh, lekker 5 dagen even niks. Geen plannen. Even in het vertrouwde Blanes. Gewoon even lekker “thuis” zijn!
