Blanes. Voor de één geweldig en voor de ander nooit meer. Ik val onder de categorie “geweldig”. Al vanaf het moment dat ik net kon lopen kwam ik hier met mijn ouders en 2 jaar oudere broer Dennis. Op “Camping Blanes” met de tent. Elke zomer weer. Heel de dag schooiden wij rond, lagen we in de zee, zagen we het jaarlijkse vuurwerkfestival en leerden we elk plekje van dit stadje kennen. Ik heb alleen maar mooie herinneringen hier liggen.
In de afgelopen jaren is er wel veel veranderd in Blanes. Er zijn grote winkels gekomen, een mooie boulevard die zelfs tot voor de campings langs loopt en er zijn parkeergarages. Maar er is ook veel verpauperd, winkels staan leeg en het mooie strand is ruim 3x smaller geworden dan dat het ooit is geweest.
Maar ondanks dat, wandel en fiets ik rond alsof ik er nooit ben weggeweest. De straatjes zijn nog steeds de straatjes van toen. De groenten- en fruitmarkt bevindt zich nog steeds op dezelfde locatie en daar biedt de marktkoopman ook nog steeds met evenveel enthousiasme zijn koopwaar aan.
Ik kijk omhoog en zie het bekende Torentje fier op de berg staan met daaronder de botanische tuin. Hoe vaak was dat niet hét mooiste moment als we na de lange reis vanuit Nederland aankwamen rijden. Wie het eerste het Torentje zou zien: Dennis of ik?
Ik ben weer terug op “Camping Blanes” met al z’n eenvoud. Vakken kriskras door elkaar. Geen afscheidingen. Een klein, maar ach, we hebben een zwembad. Én gelegen aan zee. Wat wil je nog maar?
Morgen zit het erop. Na 5 nachtjes hier, gaan wij weer verder én mijn broer weer naar huis. Vanavond een afsluitend etentje samen. Wanneer we hier weer terug zullen komen weet ik niet. Maar dát ik weer eens terug zal komen is wel een zekerheid, want Blanes zal altijd een special plekje in mijn hart hebben.
