De Franse taal? Ik geef het op! Ik spreek het niet. Ik begrijp er helemaal niets van en ik ga er ook helemaal niet meer de moeite voor doen. Ooit heb ik weleens Frans gehad op de middelbare school en toen bakte ik er ook al niets van. Ergens kan ik me nog wel vaag iets herinneren van “papa fume une pipe”. Nou, dáár kan ik wat mee tijdens m’n vakantie in Frankrijk, maar niet heus. Bovendien leeft mijn vader ten eerste niet meer en ten tweede is hij ook nog eens onder andere heel toepasselijk overleden aan longkanker. Dus waarom dat ik ooit die zin heb moeten leren? Je-ne-cest-pas, maar dit zal ik ook wel verkeerd schrijven.
Ik zit vandaag op één van de weinige Franse terrassen deze vakantie, samen met Ben en heb de menukaart in handen. Alleen maar Frans! Mijn god, daar gaan we weer. Nou ja, de cola blijft overal gelukkig een cola. Alhoewel. Nou was ik eenmaal van de Light aan de Zero gewend, wat denk je? Vraag ik Zero, gaan ze hier weer terug op de Light. Ook goed. Dat blijft trouwens wel in het Engels, want het Franse lumière bleek weer een ander soort “light” te zijn…… Maar nou wordt het weer heel verwarrend.
Terugkomend op die menukaart, te beginnen met: Poisson de jour. Nou, de jour, kan ik nog wel vertalen, dat betekent van de dag. Maar om nou te beginnen met “vergif” van de dag. En daar dan nog 16 euro voor moeten betalen! Het enige wat ik begrijp is de Croque-monsieur. Gewoon een ordinaire tosti. Ik kijk niet verder en hou het save op de tosti.
Als ik voor de zoveelste keer tegen een “communicatie-probleempje” oploop met een Fransman, denk ik “Had ik maar een paar jaar geleden beter opgelet, toen ik bij ons thuis op de wc zat”. Daar hingen toen namelijk de briefjes met alle vervoegingen van Franse werkwoorden en de lijstjes van nieuw te leren woordjes. Dat was toen onze jongens ook de verplichte lessen Frans kregen op de middelbare school. Had ik maar…… Maar ook zij hadden dezelfde talenknobbel als hun moeder en hebben Frans als één van de eerste vakken laten vallen als een baksteen! Wij zullen wel héél goed zijn in iets anders, dat moet haast wel.
De Spaanse taal gaat me wel goed af, maar dat Frans! Ik zou willen dat ik het kon, want het klinkt zó mooi als je het kan spreken. In de tussentijd redden wij ons prima met handen- en voetenwerk in het mooie Franse land met haar chauvinistische Fransen, waarvan de meesten nog niet eens de moeite doen om een woord over de grens te spreken! Ik doe het niet, ik pas me niet meer aan en probeer geen woord Frans meer.
Als we vanavond aankomen op een camperplaats in Objat, loopt er ineens een meisje van een jaar of 7 mij voorbij, die mij plotseling vriendelijk aanspreekt en zegt: “Bonjour, madame!” Ooohhh, ik smelt en ga morgen tóch maar wéér een poging wagen……
