Aywaille. Een plaatsje in de Belgische Ardennen. Voor ons en “Ons Motje” inmiddels een bekende plek waar we al eerder een tussenstop maakten voor we het Franse land bezochten. Tussen het groen van deze plaats verscholen, ligt het witgeschilderde vakantiehuis van één van onze vrienden waar we altijd...
Lees verder
Ik heb hem al gesignaleerd. En hij heeft m’n hart gestolen. Ik schat hem een jaar of 5 en zo’n 1.10 meter. Warrige donkere haren, donkerbruine ogen en zijn handen en gezicht zien eruit alsof ze al een tijdje geen desinfecterende gel hebben gezien. Het is mijn straatschoffie van de camping. Iedere ca...
Lees verder
“Als we de deur achter ons dicht doen, dan begint onze vakantie.” Dat zeiden mijn ouders al en dat zeggen wij nu ook steeds. Gelukkig wel, want man, oh man, wat levert het op-vakantie-gaan toch stiekem altijd weer wat stress op. In ieder geval wel weer bij ons. Weken staat “Ons Motje” al bij ons op...
Lees verder
Conditie. Daar is nog wel wat mee te winnen bij mij. Dat had ik natuurlijk wel al kunnen weten, maar ik stop eigenlijk al een tijdje m’n kop in het zand en wat ik niet zie, dat is er niet. Toch? En nu heb ik het punt bereikt dat ik mezelf eventjes goed ben tegengekomen. Nou, eigenlijk ben ik niet m...
Lees verder
Eindelijk, we gaan weer op stap. En dan bedoel ik letterlijk op stap, want onze Pieter ligt op ons te wachten. En daar bedoel ik voor de wat minder snelle denkers onder ons, het Pieterpad natuurlijk mee. De laatste keer dat Marjo, mijn wandelmaatje, en ik onze laatste etappe hebben gelopen, was ei...
Lees verder